آب زنــیــد راه را آب حـــیــات آمــده           کـوثـر کـوثـر نـبی، عـلی صفات آمده
عـلـیـمـه و فـهـیـمـۀ فـاطـمـیـات آمــده           قمر به سجده رفته چون بدر جمیله می‌رسد

دیدۀ جهل کور شد زآنکه عقیله می‌رسد

جاه و جلال مصطفی، مُلکت و مال فاطمه           چشمۀ نوش مرتضی، آب زلال فاطمه
بزرگ؛ خواهر حسن، شهپر بال فاطمه           زنی به جز تو عشق را مرد سفر نمی‌شود
بی‌همگان بسر شود، بی‌تو بسر نمی‌شود

دامن پاک وحی جز وحی گهر نیاورد           نیّـرۀ نبی به جز شمـس و قـمر نیاورد
مـادر دهـر می‌سـزد دگر پـسر نیاورد           چه دختری که با دو صد شیر پسر برابر است
نبین که زینب است او، که خود علی دیگر است

چه زینبی که عرش را سریر خویش می‌کند           چه زینبی که صبر را اسیر خویش می‌کند
چه زینبی حسین را امیر خویش می‌کند           حسین زنده در دلِ جوش و خروشِ زینب است
علم زمین نمی‌خورد، علم به دوش زینب است

حُبّ علی است در دلش خلیل اگر خلیل شد           مریم اگر عفیفه شد، به فاطمه دخیل شد
بزرگ شد هر که در این بیت شرف ذلیل شد           در این سرا هزارها فضّه جلیله می‌شود
ولی میان این حرم یکی عقیله می‌شود

عـقل به زانـو آمد از درایتی که داشته           لال شده زبان از آن فصاحتی که داشته
خجل شده عبادت از عبادتی که داشته           عجب به بردباری و صبرِ دلِ شکسته‌اش
نـمـازهـا فـدای آن نـافـلـۀ نـشـسـته‌اش

به دستهای او اگر طناب گیر کرده است           شمر کجا، عقیله را حسین اسیر کرده است
رخت اسارت عمه را چقدر پیر کرده است           کـنـیز می‌شدم اگر سایۀ بـر سـرم نبود
عمه پس از حسین اگر مدافع حرم نبود